در درسگفتار «بازخوانی تولد کلینیک میشل فوکو»، زمینه و زمانۀ پیدایش پزشکی بالینی با مداقه و مطالعۀ پنج فصل اول کتاب تولد کلینیک در ترم قبل مورد بررسی قرار گرفت. درسگفتار پیش‌رو شامل بخش دوم کتاب تولد کلینیک است که با دقت و وسواس، چگونگی برآمدن پزشکی بالینی مدرن را توضیح می‌دهد. اگر در 5 فصل اول کتاب بیشتر زمینه‌های اجتماعی و سیاسی مطمح نظر فوکو بود، در بخش دوم کتاب بر علم پزشکی-ساختار آن و ارتباط آن با نهاد پزشکی و پراکتیس پزشکی (طبابت)- متمرکز است.

فوکو در کتاب تولد کلینیک نشان می‌دهد که چگونه طب اخلاطی، طب رده‌بندی، پزشکی اقلیمی، آسیب‌شناسی تشریحی در فضای جدید بیمارستان گرد هم می‌آیند تا نوع جدیدی از تجربه و معرفت پزشکی امکان تأسیس پیدا کند. فوکو آنچه که در سامان‌دادن به مشاهدات نظام‌مند و تولید دانش جدید نقش بنیادین ایفا می‌کند فضابخشی می‌نامد. وی در کتاب تولد کلینیک نشان می‌دهد که تولید دانش از رهگذر مشاهدات فضامند مقوم طبابت و گفتمان آن است. کارکرد فضا در تولید دانش نه‌تنها از رهگذر فضابخشی تخیل ذهنی-درونی، بلکه از طریق پیکربندی فضایی خارجی اعمال می‌شود. بیمارستان بیماران را جداسازی (ایزوله) و فردفرد می‌کند و از این رهگذر مراقبت (care)، نظارت، پایش (surveillance) و مطالعة بیمار ممکن می‌شود.

با شکل‌گیری پزشکی بالینی سه عنصر باهم ممزوج شدند: زبان، نگاه و فضا. پیش‌تر سه فضا را توصیف کردیم: فضای بیماری، فضای بیمار و فضای بیمارستان. فضای بیمارستان این فرصت را فراهم کرد که فضای بیماری و فضای بیمار (همان جسم بیماری) از رهگذر آناتومی آسیب‌شناختی تا حد امکان بر هم منطبق شوند. از این‌ منظر پزشک علائم قابل‌رؤیت‌ بیمار را باید با تفسیری که از آسیب‌های بدنی بیمار استنباط می‌کند و آن را از رهگذر معاینات و اقدامات تشخیصی همچون آزمایش‌ها به‌دست می‌آورد پیوند بزند. رابطۀ دیالکتیکی میان فضابخشی‌های سه‌گانه این امکان را برای پزشکی فراهم آورده است که در قالب یک عمل (پراکتیس) گفتمانی نمود پیدا کند؛ چنین ساختاری بنیانی برای برآمدن علوم انسانی مدرن فراهم کرده است.