بعد از تجربه گفت‌وگو با سعدی، خدا بخواهد می‌خواهیم در موسسه روزگار نو جلسات گفت‌وگو با مولانا را برگزار کنیم. مولانا جلال‌الدین محمد بلخی رومی از شاعران و متفکران و عارفان قرن هفتم هجری است که از او دو یادگار ارزشمند بجا مانده: یکی مثنوی معنوی و دیگری دیوان کبیر شمس. این دو اثر ارزشمند در طول تاریخ همواره منبع الهام ادیبان و صوفیان و متفکران بوده است و اهل طریقت را دستگیری بسیار کرده‌اند. البته کتاب شریف فیه‌مافیه و مجالس سبعه و مکتوبات هم از آن ملای بی‌همتا به یادگار مانده است که همگی خواندنی‌ و آموزنده‌اند و سزاوار توجه و تحقیق. حتی لابلای سطور کتاب‌هایی که در قالب زندگی‌نامه مولانا نوشته‌اند حکمت‌هایی تعبیه شده که می‌تواند در تربیت و تأدیب انسان مشتاق امروزی مفید فایده باشند. خصوصاً کتاب شمس‌الدین افلاکی با عنوان مناقب‌العارفین و رساله موسوم به خداوندگار که احمد سپهسالار آن را نوشته، اگر از فیلتر واقع‌بینی و خرافه‌زدایی بگذرند بسیار مفید فایده‌اند. مولوی نه تنها جزء نوابغ تاریخ ایرانی-اسلامی است بلکه آثارش نیز به معجزه می‌ماند. اشعار و گفته‌های او هیچکدام کهنه نشده‌اند و گذر ایام ارزش و اعتبار حرف‌های آن یگانه را از بین نبرده، ‌سهل است،‌کمش هم نکرده. کافی است جان شیفته‌ای داشته‌باشیم که مستعد شنیدن کلام سحر‌انگیز مولانا باشد، آنگاه او خود ما را به دنبال خویش خواهد کشید. فراموش نکنیم که مولوی نیز جانش را به جان شمس تبریزی متصل کرد و به معاضدت او راه سنگلاخ و ناهموار طریقت را پیمود. او از فقه و مدرسه و سجاده‌نشینی گذشت، ‌از جهان و مافیها ارتفاع گرفت و خیلی زود به وادی عاشقی و سماع و ملاقات با خدا رسید. مولوی به قدری با قرآن مجید مانوس است که بزرگی چون جامی مثنوی را قرآن زبان پهلوی نامیده‌ است. به قول مرحوم شهریار هم: «به آن قرآن که او را پاره‌سی است» مثنوی قرآن شعر فارسی است. از این حیث نشستن پای درس مولانا نشستن در محفل قرآن مجید و شنیدن کلام‌الله مجید است. سعی ما این است که در این جلسات از منظر یک انسان مدرن با همه تمناها و تصوراتمان با مولانا بواسطه آثارش، خصوصا مثنوی شریف گفت‌وگو کنیم و از این رهگذر دردهای خویش را در محضر او که حقیقتاً طبیبی است حاذق درمان کنیم. البته ما مرید چشم و گوش بسته مولانا نیستیم و از چون‌وچرا کردن در حرف‌های بلند او ابا نداریم. مع‌الوصف قصدمان از گفت‌وگو با مولانا آموختن از اوست که در آموزگاری بدیل و نظیر ندارد.